Ruch Rodzin Nazaretańskich
Diecezja Łomżyńska

Bóg sam w sobie jest zawsze zdumiewający, tylko muszą być oczy, które dostrzegą, oczy wiary, i serce, które zwróci się w uwielbieniu wielbieniu ku tym prawdziwym cudom nadmiaru jakie On czyni. Bo wydaj się  jakby tego wszystkiego było za dużo. Ale przecież ON nie wymierza swojej miłości do mnie. Obdarza mnie w nadmiarze, ufając, że choć trochę stanę w prawdzie, i że kiedyś uwielbię cud Eucharystii, zwracając się do Niego może tymi niezwykłymi słowami: „Godzien jesteś Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć i moc…” (Ap 4,11). On w takim nadmiarze pokazuje swoją chwałę, żebym chociaż trochę z tej chwały złożył u Jego stóp. U stóp przedziwnego Pana wszechświata i wszech czasów, który króluje z wysokości Eucharystycznego ołtarza. Ten Król wszechświata wciąż jest dla mnie za mały. Ten w doczesności jest za mały, i Ten obecny w  Eucharystii – bo moje uczestnictwo w niej jest dalszym ciągiem mojego życia. I nie raz sobie zadaję  pytanie, jak to możliwe, że Ten, który jest Nieskończonością, nie jest dla mnie Kimś wielkim, a akt Jego niepojętej miłości w cudzie eucharystycznym, którego tak często jestem świadkiem, nie dokonał dotychczas we mnie radykalnej przemiany. Przecież jestem dla Niego wszystkim, jest jedynym… Tym, którego On chce poślubić dla swojej wiekuistej chwały.